We vroegen Rachida terug te blikken op haar periode bij Podiumkunsten. Wat heeft ze ervan geleerd? Welk gevoel overheerst? Maar ook: wat brengt de toekomst?
Hoe lang heb je bij Podiumkunsten gewerkt en wat was je opdracht?
Ik had de eer om vier jaar voor het Sociaal Fonds voor de Podiumkunsten te mogen werken rond het sCan&Do traject dat de ambitie had podiumhuizen te begeleiden die werk wilden maken van een evenwichtige representatie en dus meer rechtvaardigheid in hun huis. Het traject beoogt naast een diepgaande reflectie over de eigen identiteit ook heel concrete acties te formuleren die ervoor zorgen dat het huis inclusiever wordt. Dat kan door heel bewust oog te hebben voor intersectionaliteit en meerstemmigheid en door je voortdurend de vraag te stellen; ‘Wie missen we hier rond de tafel?’
Kijk je tevreden terug op je verwezenlijkingen? En waar ben je (het meest) trots op?
Het fijne aan dit werk is dat je dat samen doet met geweldige collega’s en freelancers die elk hun eigen specialisatie hebben. Ik heb enorm veel geleerd van hen. Het is fascinerend om te zien hoe mensen in groep en individueel reageren op moeilijke en uitdagende kwesties. De meeste huizen hebben echt veel ambitie en goesting om werk te maken van een huis dat zich openstelt voor zoveel mogelijk mensen, maar dat blijkt vaak moeilijker gedaan dan gedacht.
Herinner je je nog de drijfveer waarmee je aan de job begon? Wat wilde je bewerkstelligen?
Ondertussen kan ik terugkijken op een lange en gevarieerde loopbaan. Ik begon als advocate voor mensen op de vlucht, werd daarna juriste bij een mensenrechteninstelling die tegen discriminatie optrad en belandde vervolgens bij het sCan&Do traject van Podiumkunsten. De rode draad in al deze bezigheden is zeer ambitieus humanistisch, misschien zelfs een beetje utopisch, maar niettemin toch haalbaar. Namelijk bijdragen aan een wereld die rechtvaardiger is, waar er ruimte is voor iedereen om menswaardig te kunnen leven.
Wat heb je ‘en cours de route’ opgestoken?
Ik heb in die vier jaar wel geleerd dat het wel klopt dat tussen droom en daad er wetten en praktische bezwaren in de weg staan. Maar dat is geen reden om het dan maar op te geven. Elke verandering gaat traag, soms moet je je eigen ambities wat terugschroeven. Het is ook een werk van ons allemaal, dus vaak is het al heel veel wanneer een paar mensen binnen de organisatie echt geloven in de noodzaak om de zaken anders aan te pakken.
Het thema waarrond je hebt gewerkt is niet enkel relevant in onze sector maar ook een maatschappelijk knelpunt. Dat betekent dat veranderingen traag gaan. Heb je tips voor (jonge) mensen die binnen dit werkveld aan de slag gaan?
Haal adem, slaap goed en neem af en toe afstand. Zoek bondgenoten op, gelijkgezinden met wie je kan praten en dingen kan aftoetsen. En wees mild, ook voor mensen die dingen zeggen of geloven waarmee je het niet eens bent. We zijn allemaal het product van een geschiedenis en een samenleving die vaak heel erg onvriendelijk is voor mensen.
Wat is je gevoel nu je afzwaait bij Podiumkunsten?
Wat had ik anders of beter kunnen doen? Dat is de vraag die ik me nu stel. Ik heb nog even tijd nodig denk ik om daar een antwoord op te geven. Maar het gevoel dat nu overheerst is dat ik mijn collega’s heel erg ga missen. Ik ben heel slecht in afscheid nemen.
Wat zijn je plannen? Hoe kijk je vooruit?
Ik hoop meer tijd te kunnen maken om te schrijven. Tot nu toe heb ik dat schrijverschap van me verwaarloosd, heb het niet de plaats gegeven die het wel verdient. Ik was juriste, medewerkster, moeder, dochter en na de uren pas schrijfster. Dat wil ik nu anders doen, als niet nu, wanneer dan wel?
